عادل شکری؛ تورج دانا؛ امیرهومن حمصی؛ سولماز توتونچیان
دوره 4، شماره 1 ، خرداد 1402، ، صفحه 73-81
چکیده
هدف: هدف اصلی پژوهش حاضر، تعیین میزان استرس شغلی و رضایت شغلی در اعضای هیات علمی یکی از دانشگاههای واقع در تهران و بررسی ارتباط بین این دو شاخص بود.روششناسی پژوهش: پژوهش حاضر ازجمله تحقیقات کاربردی، مشاهدهای-مقطعی، توصیفی و تحلیلی میباشد. نمونه آماری شامل ۵۲ نفر از اعضای هیات علمی یکی از دانشگاههای استان تهران بود که به ...
بیشتر
هدف: هدف اصلی پژوهش حاضر، تعیین میزان استرس شغلی و رضایت شغلی در اعضای هیات علمی یکی از دانشگاههای واقع در تهران و بررسی ارتباط بین این دو شاخص بود.روششناسی پژوهش: پژوهش حاضر ازجمله تحقیقات کاربردی، مشاهدهای-مقطعی، توصیفی و تحلیلی میباشد. نمونه آماری شامل ۵۲ نفر از اعضای هیات علمی یکی از دانشگاههای استان تهران بود که به دلیل محرمانگی، نام آن بیان نشده است. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه اطلاعات فردی-شغلی، پرسشنامه رضایت شغلی و استرس شغلی استاینمتز بوده است. برای تحلیل دادهها، از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد.یافتهها: یافتههای این تحقیق، نشانگر این بود که میزان رضایت شغلی و استرس شغلی در میان اعضای هیات علمی، بهطور معنیداری همبستگی منفی دارد. این بدان معناست که با افزایش رضایت شغلی، استرس کاهش مییابد و بالعکس. رضایت شغلی در میان اعضای هیات علمی، در حد متوسط بود. ضمنا اعضای هیات علمی از ماهیت شغل، مسئول مستقیم و همکاران خود بهطور معنیداری رضایت داشتند، درحالیکه از حقوق و مزایا بهطور معنیداری ناراضی بودند. استرس شغلی در اعضای هیات علمی نسبتا کم بود. اعضای هیات علمی با مرتبه علمی «استاد تمام»، دارای رضایت شغلی بیشتر و اعضای هیات علمی با مرتبه علمی «دانشیار»، رضایت کمتری داشتند.اصالت/ارزش افزوده علمی: اعضای هیات علمی دانشگاهها، نقش بسزایی در فرهنگسازی و ارتقای سطح دانش نسل آتی دارد؛ بنابراین میبایست در خصوص ارتقای رضایت شغلی و کاهش استرس شغلی، تلاش نمود و با اجرای راهکارهای شناساییشده، زمینه تعالی سازمانی از طریق توجه به نیروی انسانی دانشگاهی که بهعنوان داراییهای کشور محسوب میگردند، فراهم گردد.